Winterwandeling

De schoenen voor deze wandeling maken mij circa drie cm langer, ze geven een Monster van Frankenstein-gevoel. Ik ben ook een rariteit in het landschap, wie gaat er op dinsdagmiddag eind november wandelen op deze weg in deze streek? Zelfs de honden op de boerenerven vinden het raar en zetten het op een janken en blaffen, Vlaamse gaaien krijsen akelig in de bomen die nog blad dragen. Vele konden de sneeuwlast niet meer torsen en verloren armen en benen of het leven, overal zijn nog sporen te zien van deze overweldiging.
Het ijsblauw van de kuilgrasverpakking past nu heel mooi bij de sneeuwlaag, een mij passerende pistache-groene VW-kever van het moderne type doet dat ook. Boven het land hangen dreigende wolkenluchten, grijzen en paarsgrijzen maken het nog dramatischer.
Na een uur gaans gooit het verkeerslawaai van de rondweg bij het stadje L. me terug in het leven van alledag: produktie, logistiek, winst. De sneeuwoverlast is alweer bedwongen, het leven gaat door, we kunnen niet bij de kachel blijven zitten.
In de tweedehandswinkel koop ik alle kroegverhalen van Carmiggelt en begeef me vervolgens zelf naar de kroeg. Er wordt gebiljart door ouwe jongens, kwinkslagen worden afgewisseld met eerbiedig kijken naar de prestaties van de ander.
Een ouder echtpaar komt aan de stamtafel zitten bij de baarddragende en pijprokende man die ik inspecteur Arglistig noem. Hij heeft een zware stem, waarmee hij levenswijsheden ten beste geeft over biljarten en ouder worden. De vrouw van het echtpaar zegt dat je goed op jezelf moet passen in dat proces en vindt trouwens dat ze altijd goed voor zichzelf gezorgd heeft. Ze trekt er een zelfvoldaan gezicht bij, het gezicht van de bezittende klasse. Ik breek op aan de stamtafel en schuif aan de leestafel met een tweede Berenburger.
In de krant staan mooie foto's van door de sneeuw geknakte elektriciteitsmasten, ik weet zeker dat die dingen constructief niet deugen en ben benieuwd wie dat kan uitleggen.
Als de deur weer open zwaait komt de Kunsthistorica die Alles Beter Weet binnen. Ook haar wandeling langs het riviertje was veel interessanter dan de mijne over het asfalt. Ik fantaseer een beetje baldadig over een volgende wandeling met een flacon sterke drank en een dop die ook vuurpijl is, om te seinen dat de fles leeg is. De Kunsthistorica zou hem zeker gebruiken, want ze lust hem graag.
Ik word bevrijd door A. en we gaan naar huis via de supermarkt waar drie Turkse ouwe jongens jolig boodschappen doen.