vrijdag 5 augustus 2011

Hangzolder

Op de ruwe houten bank langs het pad over de stuwwal die Lochemse Berg heet kijk ik naar een denkbeeldige, versneld afgedraaide film van de laatste ijstijd. De gletsjers smelten weg, laten de stuwwal achter en zetten het landschap rondom onder water. Er komen moerassen, muggen en malaria. Langzaam wordt de streek bewoonbaar, er ontstaan dorpen en steden, er komt rechtspraak. Dit pad aan de oostzijde van de wal draagt de raadselachtige naam Hangzolder. Het schijnt een droogruimte te zijn bij papierfabricage, maar stond hier ooit een papierfabriek?
Ik denk aan een oude prent waarop de berg nog kaal is. Op de voorstelling staan in de verte galgen en karwielen op een staak. Dit moet een hangplek geweest zijn, in de meest ongunstige zin van het woord. Toen ik een stel belangrijke heren eens uitlegde dat mijn achternaam ontleend kan zijn aan het radbraken van mensen op een wagenrad merkte er een guitig op: "En u durft nog hier te komen?" Misschien had ik moeten zeggen: "Komt u toch eens langs op een Dag van Oude Ambachten!", maar ik was te verbluft door de geestigheid van deze PTT'er.
Op het hoogste punt van de berg staat een 'Belvedere', onzichtbaar geworden door de aanplant van bomen en nu in gebruik als klimtoren. Over de er aan bevestigde staaldraden kun je leren 'abseilen', als voorbereiding op het echte werk in echte bergen. Als het hard heeft geregend zijn er kleine beddingen te zien van wildstromende beken die de berg uithollen en boomwortels blootleggen, evenals kiezelstenen in allerlei soorten. De bodem heeft soms de kleur van as en heet daarom naar het Russische podzol.
Het pad is een scheiding tussen bos en weilanden waar 'Witte Wieven' worden waargenomen, nevelsluiers die heksen kunnen verbergen. Deze folklore is door de plaatselijke bakker geëxploiteerd tot een uitspanning, op het dak van zijn bestelauto rijdt een polyester heks op klompen en haar bezem mee naar de klandizie.
In het ijs van bevroren plassen zie ik grillige hoogtelijnen en soms gezichten. Aan het eind van het pad ga ik onder het naambord HANGZOLDER staan en laat mijn hoofd scheef hangen, tong uit de mond en ogen naar boven gerold. Uit de bossen hoor ik een midwinterhoorn klagen, er hangt een koude mist over de velden.

Geen opmerkingen:

Over Louis Radstaak

Mijn foto
Lochem, Gelderland, Netherlands
www.louisradstaak.nl