Nieuwjaarsborrel

In het oude café bij Markelo zit een gezelschap ouderen aan de stamtafel bij wat een nieuwjaarsborrel lijkt. Aan het hoofd zit een grote man in een rolstoel waarover een veiligheidshesje hangt. Ondanks zijn lichte spraakstoornis heeft hij het hoogste woord, het gaat over roken. Iedereen is het ermee eens dat roken slecht is, maar het is zo lekker en een van de laatste prettige burgerlijke ongehoorzaamheden die ze zich gunnen, ook al mag het tegenwoordig slechts buiten. Ze genieten nog na van al die sigaretten, shagjes en sigaren die hier binnen werden opgestoken, voordat het verboden werd. De man in de rolstoel moet naar het toilet, via een smalle deur lanceert hij zichzelf bijna de gang in, gevolgd door zijn helpers. Gelach en harde grappen volgen, of hij wel een groot rijbewijs heeft en misschien gedronken? Het gesprek komt bijna onvermijdelijk van roken op ziektes. Een oude vrouw met keurig kapsel en moderne rechthoekige bril klaagt over haar rug en de therapeut van wie ze rechtop moet zitten, maar dat kan ze nu juist niet. Een man met een kefferige stem kent een vrouw die te jong ongeneeslijk ziek geworden is, onlangs geopereerd en nu weer thuis, met de 'Karstdaag'n', uitgesproken in rap Twents dialect. Andere zieken en ziektes volgen, met détails zoals "d'er kwam nog steeds pus uut". Op dat moment zet de kastelein een warme chocola met slagroom voor ons neer. We staren naar de witgele punt die uit het bruine vocht steekt en hebben opeens geen trek meer...
Een echtpaar komt binnen en heeft kennelijk iets te vieren. De man heeft een messcherpe scheiding in zijn haar, de ook al hoekig bebrilde vrouw een stijf opgerold haarknotje. Ze spreken iets af met de professioneel glimlachende en handenwrijvende kastelein en vertrekken zonder iets te gebruiken. Terwijl ze langs lopen meen ik de geur van fijn gemalen gereformeerde poppenstront te ruiken.
Er lijkt meer sneeuw op komst, ziektes bedreigen het vee meer dan de mensen, in mij gloeit het glaasje rum na. Proost!