Geheugen

In de fotowinkel vraag ik naar geheugen voor mijn camera. De rijpe pronte dame zoekt naar het juiste type en vraagt terloops of er met mijn geheugen nog niks mis is. "Voorzover ik weet niet" antwoord ik en spreek daarmee mijn twijfel uit, misschien is Alzheimer al binnengedrongen en vergeeft mijn omgeving de vergissingen, de verhaspelingen, het 'er niet op kunnen komen' en de gaten in mijn gigabytes. Het moderne leven is ongenadig voor de falenden en de slordigen, zij vormen een stoet van ongelukkigen achter het keurkorps van allesweters, veelweters en betweters in een onhelspellend schilderij van Jeroen Bosch.
Ik zeg dat het handig zou zijn om wat geheugen bij te kunnen prikken in ons hoofd, maar zij antwoordt dat we daarvoor een sleufje missen. "Fout in de evolutie", beweer ik, "die kieuwen hadden dat moeten worden." Ze lacht een ontsierende kauwgom bloot en beweegt bevallig in een dunne bloemenjurk een behoorlijke boezem en een malse achterste. Mijn ogen dwalen over haar en de winkel, veel lijsten en foto's van bruidsparen op de dag van hun leven in een klassieke auto, koets of op een boerenkar. Heeft ze zelf een gelukkig huwelijk? Zit haar man onzichtbaar in een achterkamer te kijken naar een blauwgrijs monitorscherm met schokkerig bewegende gestalten bij de toonbank?
De dame begint over het brein van de medicijnenstudent in de jaren zestig met een gaatje in zijn hoofd. Hij streefde naar een groter bewustzijn. Het verschil tussen geheugen en bewustzijn is groot, maar de associatie is toegestaan bij een toonbankgesprek. Huges heette hij, weet ik, Bart Huges. Hij droeg er een verband over, zodat je niet kon zien of het echt was in de onscherpe foto's van Hitweek. Later was hij onder de 'beautiful people' op het feesteiland Ibiza, met Simon Vinkenoog en anderen. Die medicijnenstudie zal wel afgebroken zijn... We doen er lacherig over, we hebben de leeftijd van voormalige bloemenkinderen, ondertussen worden we het eens over een 1 GB SD Card van het merk SanDisk. Teveel geheugen is ook niet goed, vindt zij, de mensen kunnen dan niet meer bevatten wat ze allemaal gefotografeerd hebben, laat staan vinden in hun computer.
Buiten kijk ik naar de gevel en de zwierige letters van haar zaak: 'Foto Marjolijn'. Dan pas denk ik aan de gelijkenis van LSD en SD en andere geheugenkaartvarianten.
Haar flirtages hebben haar geen windeieren gelegd, de winkel ziet er welvarend uit. Hugues noemde zijn gaatje het Derde Oog. Zo zou ik mijn fotozaak noemen, Marjolijn zou ik in dienst nemen. Vrouwelijke intuîtie gaat boven waarneming en fotografie. Zij voelt precies aan wat je nodig hebt: SD. Mens Sana in SanDisk.