Geboortegrond

Even was ik weer terug op geboortegrond: in de Gelderse Achterhoek, in het dan tijdelijk wereldbekende Varsseveld waar ik de wedstrijd Zuid-Korea-Duitsland ging zien op een groot videoscherm in het centrum van het dorp.
Als Hij verschijnt op het scherm naast de Laurentiuskerk gaat er een gejuich op, bij Rudi Völler klinkt telkens een boegeroep, wat toch een beetje pijnlijk moet zijn voor de WDR tv-ploeg die hier ook aanwezig is.
De met bussen aangevoerde Koreanen heffen regelmatig de kreet ’Hee Ding Gu’ aan, er wordt met in klompen gestoken handen geklapt en op trommels geroffeld. Het zijn geen verhitte hooligans maar keurige kantoormensen in rode T-shirts met de tekst ‘Be the Reds’
Naast mij op het terras zit een Koreaanse man met een slapend kind op schoot, terwijl het gejoel niet van de lucht is en herhaaldelijk een pro-Korea yell op de wijs van 'Yellow Submarine' gebruld wordt, afgewisseld met ‘Deutschland, Deutschland, alles ist vorbei’.
Volgens een omstander is de gekte groter dan bij Oranje, waarna iemand opmerkt dat de afknapper in dit geval kleiner zal zijn. Als het even spannend wordt gaat iemand voor mij op zijn stoel staan en als me dat te lang duurt, trek ik beleefd aan zijn shirtje, ik weet nu hoe dat moet.
Als onbegaafd voetbalknulletje bracht ik het op de voetbalvelden van Varsseveld niet verder dan rechtsback en herinner ik mij slechts de naam van de trainer: Jan Knal, maar dat zal zijn bijnaam geweest zijn. Op een zaterdag met Maartse buien kwam ik verregend en tevergeefs op het voetbalveld van een nabijgelegen plaats. Was de wedstrijd afgelast? Had ik iets verkeerd begrepen? Hoe dan ook: op die dag verdween mijn voetbalinteresse, die alleen bij EK’s en WK’s opleeft.
Dat is niet het geval bij een ex-klasgenoot, die er alleen zit omdat zijn vrouw het leuk vindt en er een genoegen in schept te herhalen dat ‘er geen bal aan is’.
Ondertussen vloeit het bier en in de pauze worden hits als ‘Guus kom noar huus’ en ‘Oerend hard’ gedraaid. Het mag allemaal niet baten want het Duitse doelpunt valt en er gaat een diepe zucht van teleurstelling door de toeschouwers.
Als de wedstrijd voorbij is gaan de gasten wat sightseeën en als mij in café ‘t Veertje gevraagd wordt: "Is this the Hiddinkhouse?" sta ik met de mond vol tanden en verwijs de Koreaanse naar echte Varssevelders. Zij weten alles van hun geboortegrond en kennen de magische werking ervan, die vermoedelijk nog lang zal aanhouden. Bij de plaatselijke bloemist kun je een potje geboortegrond kopen van Hem die Hiddink heet. Ik had een potje grond moeten kopen, het wordt goud waard.