Nabij Winterswijk ontspringt de Slinge. Zij is daar een kleine beek die meandert tussen afgekalfde oevers waar beuken zich nog net vast kunnen houden, terwijl hun wortels al bloot liggen.
Hier en daar zijn de oevers een beetje versterkt, kennelijk is het soms een kolkende watermassa, nauwelijks voor te stellen op deze zoele middag eind september. Je moet al wandelend of fietsend opletten, voor je het weet ben je "aan de gunne kante", zoals ze hier zeggen, vroeger een beladen begrip.
De fietsers die we tegenkomen zeggen blijmoedig "Gutentag", de oorlog is alweer lang geleden, hun taal is hier niet meer zo pijnlijk. Op de landkaart staat een spreng getekend die precies bij de vette stippellijn ophoudt, de bron van de cartograaf wist het kennelijk ook niet meer of kende zijn grenzen.
Hier ergens in 'Bekendelle' moet de letterlijk ondergedoken vader van een vriendin zich in het water hebben schuil gehouden voor de zware stap van een Duitse patrouille, ademend door een rietje, net als James Bond in Dr. No.
De beek wekte vroeger waterkracht op voor de molen van een bakkerij, nu restaurant geworden met een idyllisch terras.
Het ruikt er naar gevallen populierenblad en de naderende herfst.
Een dienstertje van het restaurant krijgt complimenten voor haar Engels van twee toffe Amerikanen, maar ze wuift die weg en zegt koket: "My German is better".
Het lijkt bijna vanzelfsprekend als je zo dicht bij de bron leeft.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten