In het Achterhoekse dorp Dinxperlo loopt de grens met Duitsland door een straat. Aan de ene kant opereert Slagerij van Schie en aan de andere kant doet Metzgerei Baumann hetzelfde in Süderwick.
De twee buurlanden zijn hier vervlochten tot één sinds de douanegrenzen zijn opgeheven.
In een oud pand met houten vakwerk is een museum gehuisvest over deze folklore van uniformen, smokkelaars en contrabande. Uitgeholde tijdschriften en stukken zeep bevatten ecstasy-tabletten, een röntgenfoto toont pakjes cocaïne in de maag en in de jaren '20 werd in de rug van een corset 'echte Sunlightzeep' over de grens gebracht. De suppoost wil een videoband starten, maar het resultaat is een onophoudelijke sneeuwbui, dus ben ik aangewezen op de foto's. Op één ervan zie ik in de grensstraat een grofmazige prikkeldraadversperring, zo grof dat een magere jongen zich er doorheen heeft gewurmd, hij hangt al half in Nederland als de douane hem betrapt. Het ziet eruit als een scène in een B-film, vermoedelijk is het nog eens overgedaan voor de camera.
Ik koop een ansichtkaart van het museum en krijg een balpen van de de Dienst Douane en Accijnzen erbij, daar heeft hij er genoeg van, gnuift de suppoost.
Op het terras met slagboom zitten mensen uit beide landen, het Duitse deel praat Nederland in, het Nederlandse richt zich tot Duitsland, niemand beseft het spiegelbeeldige van de situatie. Naast elkaar hebben een Nederlandse bakkerij en een een Duits cafetaria hun bedrijf, auto's met kentekens van beide landen wriemelen over het plein. Er heerst hier totale vrede, de buren hebben alleen nog verschillende talen en gewoonten maar leven in hetzelfde grenzenloze tijdperk.
Het dorp en zijn evenknie doen denken aan Oost- en West Berlijn, al was de controle hier nooit zo grimmig en bestond er geen 'Schiessbefehl'. Heen en weer kijkend zie je de verschillen in huizen, ook hier de naargeestige rolluiken in Duitsland versus 'onze' inkijkramen.
Aan de rand van het dorp, ingeklemd op het industrieterrein, staat nog het kleinste kerkje van Nederland. Het schip is niet meer dan zeven meter, de top van de toren schat ik op tien en God past er maar net in.
Het werd gebouwd om een belofte in te lossen die niet voorschreef hoe groot de Katholieke kerk moest zijn die de erflater zich voorstelde. Nu ben ik benieuwd waar het kleinste kerkje in Duitsland staat, misschien wel dichtbij in dit wonderlijke grensland.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten