Horkvrij

Onderweg in de auto begint het al: de medemens gelijkt een hork, in allerlei gedaanten, meest oudere mannen in te grote auto’s, waarin ze hun gelijk willen halen. Misprijzen spreekt uit hun neerkijken op alle lagere weggebruikers, zoals ik.
Ze rijden tegen de as van de weg, snijden je bocht af en pikken je
parkeerplaats in. In de supermarkt word ik gehinderd door een gepensioneerde vertegenwoordiger in een zandkleurig jack, in gedachten hoor ik zijn snelle babbel en ik ruik zijn te sterke aftershave. Even verder een vrouw van in de zestig met een rokershuid en een mond waaruit elk ogenblik iets scherps kan komen, een verbale straatvechter. Ze is met een wat jongere, snordragende man die flirt met een winkelmeisje. Plotseling valt een flesje sap te pletter uit de handen van het meisje, het plagend commentaar van een collega: “Kun je niet uitkijken?!” De vrouw roept met een rauwe rookstem: “Nee hoor, ze keek naar Sjon!”. John lacht gevleid in zijn leren jasje.
Bij de kassa word ik opgeduwd door iemand met minder boodschappen, maar meer geldingsdrang. Als ik de winkelkar leeg in mijn auto zie ik dat een nors uitziende vrouw, alweer een zestiger, zich in haar auto naast de mijne probeert te wurmen, er is een deur tegen deur contact.
“Ik ben zo klaar met mijn boodschappen en zo weg” zeg ik tegen haar, maar er komt geen antwoord. Die Audi heeft ze niet zelf verdiend, denk ik hatelijk. Ik prent me haar kenteken in en speur naar krassen op mijn auto, tevergeefs.
Bij het wegrijden twijfel ik of iemand die net zijn lege flessen gedumpt heeft voorrang moet verlenen. Ik doe het niet, vanwege diens te grote auto en ga mijn gelijk halen: ik scheur naar huis over de plattelandsweggetjes, de auto krijgt een zware rookstem en de banden piepen asthmatisch. Als ik uitstap zingen de vogels en tikt het motorblok zachtjes de maat in deze horkvrije ruimte.