Engel

De kerk in het plaatsje bij de Duitse grens is een geel met wit bepleisterd gebouw op een plein met oude bomen. De Canadezen verdreven de Duitsers hier met veel geweld en lieten het dorp zwaarbeschadigd achter. Ook de kerk had oorlogsschade vertelt de bevriende dominee en gaat ons voor in de consistoriekamer, waar de aanwezigheid van een computer vreemd aandoet.
Aan de muur hangen foto's van de kerk in diverse stadia: in vlammen in de 19e eeuw op een prent, herbouwd in baksteen en bepleisterd in de vorige eeuw. Verder enkele reproducties van een Picasso-epigoon.
In het schip staan de banken aaneengesloten, zonder middenpad, wat benauwend aandoet. Volgens de dominee zit de gemeente meestal achterin en loopt hij soms uit zijn kansel om wat contact met hun te krijgen, maar dat valt niet mee. Als hij wel eens vraagt hoe ze de preek vonden krijgt hij meestal te horen: "Te lang" of "Te kort", het is zelden goed.
De huissschilder uit het dorp heeft op panelen onder het orgel landhuizen uit de omgeving geschilderd, in frisse kleuren met oog voor détail, de meeste ervan zijn echter al lang verdwenen in de puinbreker die geschiedenis heet. Van zijn hand is ook het scheppingsverhaal in acht panelen, de aarde en de dieren des velds zijn met liefde geschilderd, maar bij de weergave van de mens schiet hij te kort. Adam staat er onhandig geboetseerd bij, Eva lijkt een bodybuilder met borsten, beide hebben ze een uitgegroeid Afro-kapsel.
In deze kerkgemeente voelt de dominee zich te kort schieten, wat hij hun ook voorschotelt. Zo had hij eens een kerstspel bedacht, waarin hijzelf de opperherder speelde en op het moment suprème zijn gehoor naar buiten riep om iets geweldigs te aanschouwen. De toren was verlicht door bouwlampen en uit de hoogte kwam een ingehuurde engel 'abseilen' met de blijde boodschap. Behalve de enthousiaste kinderen reageerden de kerkgangers nauwelijks en vroegen droog: "Wat krijgen we volgend jaar?"
De dominee speelt wat op het orgel en kan vanaf zijn plek oogcontact hebben met de preekstoel door een blind rozetvenster neer te klappen. Ik zit even op de kerkbanken achterin en kijk naar zijn werkplek waar hij zijn moeizame taak verricht. Dan schiet me een naam te binnen die ik onderweg op een industrieterrein zag: Geesje Sturre. Een naam die het karakter van de bevolking in deze streek mogelijk aardig weergeeft: 'stürrisch' is stug in het Duits en deze vrijzinnige, joviale dominee worstelt voortdurend met de stugheid van de bewoners in het grensland.
De bevrijding is nog niet voltooid, de Canadezen moeten opnieuw komen, in groten getale per parachute in de Kerstnacht en in gebroken Nederlands de gemeente vertellen dat ze gestuurd zijn door de dominee, die dan al met pensioen is. Pas dan zullen ze hem hopelijk in hun norse harten sluiten.