Eredienst

De jaarlijkse Klassieker Winter Avond van de Moto Guzzi Club Nederland werd in het Jaar des Heren 2009 gehouden in het plaatsje Ameide, aan de Lek. De bovenzaal van 'Het Wapen van Ameide' was aangekleed met posters, vlaggen en projectieschermen waarop oude beelden bewogen van het beroemde motormerk uit Mandello del Lario. Aan de wanden hingen uitvergrote technische tekeningen, die deden denken aan fresco's. In het midden was een podium gebouwd, waar op vier uit staal, aluminium en rubber gesneden beelden onder karmozijnrode doeken stonden. De eredienst werd geleid door een priester met 'hands free' microfoon en een klein sieraadje in het oor. Zijn woorden waren sober, liefdevol en getuigden van grote deskundigheid, ook in de uitspraak van de Italiaanse namen van coureurs en constructeurs. De gelovigen, meest 'casual' geklede ouderen volgden stil en vol ontzag zijn betoog en zagen hoe het ene na het andere beeld onthuld en geprezen werd. De brandweerrode 250 cc Compressore, bijgenaamd 'De stopwatch killer', de 350 cc Bialbero met olijfgroene 'badkuip' stroomlijn, de 500 cc Biclindrica, die model stond voor de hedendaagse Ducati's en tenslotte de V8, de 500 cc Otto Cilindri, het meesterwerk van constructeur Giulio Cesare Carcano. Het geluid van die motor zou de toenmalige baas van Moto Guzzi hebben doen uitroepen: "Dit mag je in de Scala van Milaan laten horen!". Motoren zijn vrouwelijk in het Italiaans en het geluid van La Otto zou een sopraan benaderen.
Na de woorden van de voorganger mag een dichter zijn ode aan de Madonna uit Mandello del Lario voordragen, dan is de gesproken dienst ten einde en mogen de gelovigen knielen bij de beelden en die zelfs betasten. Ze roezemoezen over synchronisatie van acht carburateurs, frames gevuld met motorolie, het gehuil van de Madonna en de harde klappen van de eencilinders. Bijna niemand neemt notie van de dichter, die zijn lofdicht laat herhalen via een cd en de geluidsinstallatie. Geen wonder, hij klinkt wat verkouden en mist beslist Italiaans pathos. Wanneer hij weggaat raakt hij nog even de Madonna aan, zij heeft geen traan gelaten en is weer bedekt is door het rode doek. Het is laat geworden en de hartelijke Ingenieur met wie hij mee mocht rijden moet nog helemaal het traject naar Bourtange afleggen. Thuis gekomen staart de dichter naar een heldere sterrenhemel en piekert in bed over koppel en vermogen van de aanbedenen. Het was een onvergetelijke eredienst, hij prevelt: "Lord, have Mercy!".