Dogma

'Dogma' heet het blad over honden dat op de leestafel van de dierenartspraktijk ligt. Het is er druk op zaterdagochtend, vooral mensen met honden, het moet er vol mee zitten in deze wijk. De bewoners zijn er op gekleed, in survival broeken met stoere schoenen doen ze minstens twee keer per dag wat hun hond graag wil: piesjes ruiken en die zelf achterlaten, eventueel met drol erbij. Een in camouflagebroek en druk beletterd t-shirt geklede dikke vrouw praat met een man die verbaasd kijkende bolle ogen heeft en naast een vrouw zit die ook zijn moeder zou kunnen zijn. Ze hebben het over ziektes in vele toonaarden, afgewisseld met informatie over de hond, een grote zwarte Labrador en de poes van het stel, onzichtbaar in een mand.
Naast hun zit een jonge vrouw met twee kinderen, waarvan het meisje de kenmerken van het syndroom van Down draagt. Ze is ongedurig, wil overal naar kijken en roept dan om toestemming van haar moeder met een hese toonloze stem: "Kijke?!", als ze het vraagt heeft ze het ook al gedaan. Ze bladert in een tijdschrift op de leestafel en roept enthousiast: "Koeie!!". Haar broertje trekt een gezicht en keurt die vermoedelijke wens een koe te nemen als huisdier af. Een Border terrier vindt hij al wel genoeg.
Een magere man met een uitdrukkingsloos gezicht houdt de de Duitse staander strak bij zich. In tegenstelling tot hun naam willen deze jachthonden er alleen maar vandoor, tot ze stil blijven staan bij het wild dat ze gevonden hebben.
Naast mij zit een jonge vader met twee meisjes in het stadium van engeltje. Ze kijken in de poezenmand voor mijn voeten en zeggen zachtjes tegen hun vader dat ze ook een poes willen. Het antwoord is ontnuchterend, ze hebben al een hond, een witte Scottish terrier en vaders wil is wet. De troetels in de speelhoek mogen niet mee naar huis, hun bedden liggen al vol met beestjes, straks kunnen ze er zelf niet meer bij, voorspelt hij. Een van de engeltjes wil iets eten, ook die wens wordt afgewezen. Maar dan steekt het kind haar buik naar voren en zegt dat ze dik wil worden, net zo dik als mamma. Dat is een teer punt, mamma zal het niet leuk vinden om dat te horen zegt pappa op een wat dreigende toon. Het meisje capituleert en gaat de poes weer bestuderen. Eerst meldt ze dat hij geel is, maar volgens haar zusje heeft hij strepen. Ze pakt een boek erbij, vindt een foto van een zwart-witte kat en wijst: "Het is deze!", als bij een daderonderzoek met een one-way screen. Wanneer ze aan de beurt zijn verzet de Schot zich hevig door alle poten strak op de vloer te houden, terwijl pappa hem de behandelkamer binnen trekt, gevolgd door de engeltjes. La camouflage en het poezenstel zijn inmiddels weg, evenals de Borderterriermoeder. Nu zit er nog een lange man met een bijdehand dochtertje en een Beagle die de vloer besnuffelt met het geluid van een mopshond. Ik wil me weer verdiepen in de Dogma, maar ben dan aan de beurt.