vrijdag 5 augustus 2011

Natuur

Aan het begin van de zandweg bij de beek staat een houten keet. Er staat een naam op in 'rustieke' stijl: HEURE. Ernaast een bordje van de KNKF, de Koninklijke Nederlandse Krachtsport Federatie. Koninklijke Krachtsport? Ik heb Prins Bernhard nooit halters zien drukken, wel zag ik Willem Alexander juichen op de Olympische Spelen. Maar ook hem zie ik niet in een krachthonk zwoegen tussen mannen met 'heure', behaard dus. Op een veldje staan betonnen blokken met hijsinrichting en een metalen strook met ribbels in het gras. Die zou kunnen dienen voor het schrap zetten bij touwtrekken. Ik proef het woord nog eens in het Frans: 'C'est l'heure', dit is het moment. De zandweg loopt door een verwaarloosd ogend stuk bos, beheer volgens de nieuwste inzichten. Bij de enige boerderij staan schapen in de wei bij balen kuilgras, ik ruik de sterke, zure lucht ervan. Een dame in een rood jack komt langs met twee Dalmatiërs, neen, het is niet Glenn Close uit de film met die honden en ze is ook niet fataal attractief. Bij de brug over de beek is een constructie bedacht voor het vissenverkeer. De stuw is vervangen door een stelsel van kleine watervallen, waartussen de vis kan rusten voordat hij instinctief weer stroomopwaarts wil. De beek is een zogenaamde 'natte ecologische verbindingszone'. Hij is hier ook hersteld in zijn oorspronkelijke meanders, met afkalvende oevers en daar omgevallen bomen, een vreemd contrast met het omringende strakke en efficiënte weidelandschap. Dit is nieuwe natuur.
Plotseling komt een groepje basisschoolkinderen langs huppelen, terwijl ze uitgelaten in koor roepen: "Maandag, maandag, maandag!". Het is donderdag, maar in hun magische wereld is dit de dag waarop ze naar het hier gelegen oudheidkundig museum mogen met de grijze meester en de jongere juffrouwen met broeken tot op de knie, de nieuwe klederdracht voor de Nederlandse vrouw, meestal niet erg sexy.
Ik sla een weggetje in dat langs een verlaten klein zwembad loopt, ooit werd hier waarschijnlijk in de beek gezwommen. Aan een boomtak zie ik iets glinsteren, het is een sleutel met een boomerang als hanger. Helaas, deze gadget heeft hier niet gewerkt, het wachten is op het moment dat de verliezer ervan hier weer langs komt. Langs de oever van de kabbelende beek loop ik terug naar het krachthonk, de wolken zijn monumentaal en dreigend geworden, het zonlicht schel. Onder de brug naar mijn parkeerplek dobberen twee zacht kwebbelende zwarte zwanen, er nadert een ruiter. Het blijkt een oudere dame met een zeer sterke bril, dat lijkt me een handicap voor een amazone. Haar grijze haren zitten onder een valhelm, ze zet het paard in een kalme galop over de zandweg. Haar achterwerk deint, hun manen dansen.
De bruine gordijnen in het krachthonk zijn gesloten, mannen zwoegen nu in het veld of achter de computer in het zweet huns aanschijns. Niet allemaal, want als ik een geparkeerde zwarte SAAB passeer zie ik een stel in overspel. De man houdt losjes zijn arm op haar rugleuning, zij zit achter het stuur met een stralend gezicht van de mogelijk onderbroken omhelzing. Het is de natuur, het bloed kruipt waar het niet gaan mag. "C'est l'heure", voor de blondine en de man met de donkere 'heure', ook al is het pas tegen drieën.

Geen opmerkingen:

Over Louis Radstaak

Mijn foto
Lochem, Gelderland, Netherlands
www.louisradstaak.nl