Heimwee

Dwalend door het grensgebied zoek ik een overgang, maar vind slechts een smal pad voor fietsers of een weg die doodloopt. Alleen via een hoofdweg kan ik naar Duitsland. In het voormalige douanekantoor zit nu een detective-bureau, zo is er tenminste nog iets van de functionaliteit over. Het landschap wordt meteen grootschaliger en nog glooiender. Borden wijzen naar plaatsen als Barlo en Spork, ze doen denken aan fantasy-verhalen. Een zijweg die verdwijnt in het niets draagt de naam Hölle. Grote windmolens malen traag in het oktoberlicht, een vervulde wens van de Grünen.
Aan de toegangsweg naar de stad staan platanen en erachter de gepleisterde gevels met rolluiken en kleine ramen. Het centrum is ruim bemeten met parkeerplaatsen en je weet ook meteen waarom: Bocholt is gebombardeerd.
Op een warme dag in maart, in iets meer dan een kwartier, volgens een tekst in het Stadtmuseum. Slechts 15% van de gebouwen bleef onbeschadigd. De meeste zullen flink gerestaureerd zijn, de overige zijn nieuw, aluminiumgevels en hi-tech staalconstructies met veel glas hebben de gaten in de bouwgeschiedenis opgevuld. De generatie van Toen zit in terrasvormige bejaardenhuizen en kijkt uit op de roerloze Aa, waarin een kerstboom en een kleurige paraplu drijven. Het leven gaat bedaard zijn gang, de auto's zijn hier luxueuzer en 'opgepimpt'. Vrouwen en meisjes bewegen zich vreemd genoeg op Hollandse 'omafietsen' en niet meer die wat doorgezakte inheemse karretjes met omhoogstaande handvatten.
Ik probeer mijn Duits in de winkels, maar het klinkt beter in mijn hoofd en in afzondering. Hoe zeg ik dat een schoen mij niet paste en ik die niet wilde forceren met de grote schoenlepel?
Wat heb ik aan de enkele mooie Duitse volzinnen die ergens in mijn geheugen zweven als Zeppelins? Ik ga over tot een rare mix van Duits en Nederlands, plat Achterhoeks/Duuts gaat me te ver.
Op de parkeerplaats ben ik 'eingemauerd' door een rood/wit lint, de kermis is gearriveerd en moet worden opgebouwd, ik moet verdwijnen. 'Halbstarken' kijken toe vanaf hun 'quads', het nieuwe speelgoed voor de Duitse jonge man, wat zouden deze vierwielige motoren handig zijn geweest in de 'Blitzkrieg'.
De stad verdwijnt geleidelijk in mijn achteruitkijkspiegel, ik denk aan een foto uit het Stadtmuseum van het raadhuis. Op het plein ervoor twee grote luidsprekers. Op de voorgrond lijkt iemand op een racefiets zich uit de voeten te maken. In de twee dakkapellen prijken swastika's. Op het raadhuisdak in de Frakturletter: 'Ein Reich, ein Volk, ein Fürer'. 'Fehler' zou je er nu van kunnen maken.
Steeds vaker krijg ik heimwee naar een Duitsland zonder Hitler. Zonder nieuwbouw. Zonder Hölle.