Kunstschilder

Aan de asfaltweg, tevens Pieterpad, heeft de kunstschilder zich weer opgesteld met een doek op een veldezel. Eerder zag ik hem bezig met een gezicht op het westen van het riviertje de Berkel en een pittoresk ophaalbruggetje. Het tafereel is nu verschoven naar een wat verderop gelegen es. Langs dit hoger gelegen bouwland staan massieve beuken met dode takken en struiken met varens, ze doen denken aan motieven uit de schilderkunst van de Romantiek.
Deze lokale Bob Ross is losjes gekleed in een tweedelig vrijetijdskostuum met zonnehoed en heeft de bijna exhibitionistische gewoonte dicht bij een weg te werken, alsof hij contact zoekt met bewonderend publiek en een eventuele koper. Hij leunt op zijn linkerbeen en heeft het rechter iets naar buiten geplaatst, volgens de regelen der kunst.
De man is geheel geconcentreerd op zijn werkstuk en lijkt niets te merken van het plaatselijk verkeer dat gevaarlijk dicht langs hem gaat, zoals ik, die hem wat laat opmerk in de bomenschaduw. In zijn blikveld beweegt zich aan de rand een vreemd element, een wandelaar met ontbloot bovenlijf die een hi-tech karretje trekt met kampeerspullen. De natuurvriend is kennelijk in zijn eentje op weg naar Pieterburen. Of Beverwijk, want de zon brandt flink op een blote huid. Verderop zie ik nog meer Pieterpadlopers, een gezin waarin de kinderen in buggies worden voortgeduwd, oudere mannen met te korte broeken en hun te dikke vrouwen die 'het' er nooit meer af zullen lopen, grimmig kijkende dames- of herenstelletjes met zware rugzakken en grove bergschoenen.
Het landschap komt onder hypnose van Bob Ross' lijzige stem, aan de blauwe hemel verschijnen wat wolken: "...this cloud needs a little friend" lispelt hij .
De Romantiek is eigenlijk springlevend aan dit stuk asfaltpad, je hoeft haar alleen maar op een doek te smijten.