Mijn ouders bezaten twee boeken. Het ene ging over het regionaal verzet in WO II en het andere over emigratie. Het had een groen hard omslag, met als opdruk een tractor, gepreegd en in goudopdruk. Zo'n tractor had ik als kind nog nooit gezien, eentje met rupsbanden.
Misschien was het boek een cadeau van de overheid, mensen werden na de oorlog gestimuleerd om weg te gaan uit Nederland waar te veel mensen zouden wonen en te weinig werk was.
Ik geloof dat het een roman was over Nederlanders die naar Canada gingen, voorgoed. Ik probeerde erin te lezen, maar begreep er niets van.
Op verjaardagen kwam het onderwerp ter sprake en werd er hoofdschuddend over gedaan: Wat moet je in een vreemd land en zo ver weg? Niemand in de kring kon Engels en mijn vader zette vaak in met de eerste regel van 'Trees heeft een Canadees', maar dan had hij al een borrel op.
De emigranten werden als onverantwoordelijke avonturiers gezien en ze moesten niet denken dat wij - de achterblijvers - hen kwamen opzoeken.
De mensen met emigratieplannen werden snobs gevonden en kwamen uit families die toch al met een scheef oog bekeken werden: import, intellectueel en andere vermeende gebreken.
Soms zag ik iemand uit zo'n familie en probeerde ik te ontdekken wat er vreemd aan hun was, zonder resultaat. Als je dan hoorde dat het hun goed ging vond men dat maar betrekkelijk. Want het was nergens zo aangenaam als in deze streek, waar iedereen elkaar kende, elke boerderij een naam had, de bewoners behalve naam ook bijnaam en je elkaar topologische raadsels gaf over wie waar woonde, wee degene die zich zo'n mentale kaart van het gebied niet kon voorstellen. Het spel werd met grote overgave gespeeld, uit liefde voor de streek en zijn eigenaardige mensen.
Neen, mijn ouders zouden daar niet weggaan. Nooit. Never.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten