Sartre en Belmondo

Jean Paul 1
Het hondje dat de twee te gebruinde jonge heren bij zich hadden was geheel zwart, 'un nègre', maar het kan ook een vrouwtje zijn geweest.
Ze bevestigden dat het een Franse Bulldog was, het beest loenste argwanend naar mij.
De oude eiken langs het pad bij kasteel Ampsen staken donker af tegen de 'magistrale, stralende zonsondergang', ik blijf dat uitroepen, hoewel het A. al lang moet vervelen, die kreet van Johnny de Selfkicker. Een andere kreet van hem zou mij even later te binnen schieten.
Op de terugweg wilde ik nog een ommetje, 'un détour' maken over de Nijkampsweg, waar de tijd net iets trager gaat en de zonsondergang nog beter te zien zou zijn. Ter hoogte van de boerderij met De Vrijgezel stond een VW Golf in de berm. "Het is Kolkman" zei ik tegen A., "die loert op het wild met zijn verrekijker". Maar toen we langs de Golf reden zag ik een wit, naakt vrouwenbeen omhoog steken achter het beslagen portierraampje en een heerschap leek zich in haar dijen te verdiepen.
A. mompelde iets over argeloos langsfietsende kinderen die hiervan getuige hadden kunnen zijn, maar ik was vooral geschokt over het verlies van de dromerige onschuld van 'mijn' Nijkampsweg. Ik moest weer denken aan de Selfkicker: "Kom nou eens klaar klootzak!, kom nou eens klaar klootzak!". En daarna aan Jean Paul Sartre, die na een nachtje stappen met studenten hun bekende dat hij "een zeer grote blanke hoer bereden had".
De zon ging onder en ik voelde me bijzonder...

Jean Paul 2
De Franse bulldog kwam van rechts, stond even stil en rende naar ons toe, om ons met z'n stompe snoet te besnuffelen. Zijn bazinnetje, wier gezicht ik vaag kende uit L., vertelde dat hij Billy heette. Ik zei dat we iemand kennen die zo'n hond een Jean Paul Sartre noemt, "als u weet wie dat is" voegde ik eraan toe, want ik zag haar een beetje glazig kijken uit haar eveneens wat uitpuilende ogen. Billy werd vaak aangevallen zei ze, want hij kan niet kwispelen met zijn staartstompje, wat door andere honden als vijandig uitgelegd wordt.
Hij zag er stoer en atletisch uit, brede schouders, wespentaille, stierenek.
Ik opperde dat het misschien leuk was hem naar Jean Paul Belmondo te noemen, maar ze weerde het af met te zeggen dat ze niet zo dol was op Frankrijk. De vier bolle ogen verdwenen weer in het bos. Belmondo en zijn liefje.