Oudejaarsavond

In de boerderij van de buren loopt een gang vanuit de deel tussen de woonkamer en slaapkamers naar de voordeur.
Er brandt een zwak peertje in een vaal lampenkapje.
De gang is al dagen versperd door een oude fiets op een standaard, die een onderdeel vormt van de bediening van 'het geschut'. De jongste van de drie broers trapt flink om de dynamo aan het achterwiel stroom te laten leveren voor de accu die dicht bij de voordeur staat. De accu levert via een bobine stroom voor de bougie die in een oude melkbus is geschroefd, deze staat wat schuin als een kanonsloop in de voortuin.
De oudste broer (het meesterbrein) mixt water en carbid in de melkbus en brengt de boel met een druk op de knop tot ontploffing. De middelste broer loopt steeds heen en weer om de deksel op te halen, die tientallen meters wordt weggeslingerd door de boomgaard achter de tuin.
De zware knallen zijn oorverdovend, maar oma, die wat dommelt in een rieten stoel naast de tv, hoort het geschut nauwelijks. Een van de broers vertelde mij een keer dat ze soms achter de tv kijkt om te zien waar die nieuwslezer toch vandaan komt.
Moeder maant de jongens er mee op te houden, maar ze heeft geen overwicht. Vader zit zwijgend naast de kachel godvergeten en vervaarlijk voor zich uit te kijken, een spoor tabakssap in een mondhoek. De Duitse herder gromt tegen mij, hij heeft de smaak te pakken na mij een keer gebeten te hebben.
De sfeer is koortsachtig, het is Oudejaarsavond en de knallen worden steeds heviger.
Het tocht verschrikkelijk in de gang, in de woonkamer brandt de houtkachel vergeefs en op de tafel staat een grote schaal met poffertjes koud te worden. De manschappen gunnen zich geen tijd om er van te eten, de vijand - het oude jaar - moet vanavond verslagen worden. De oude fiets kreunt, het dynamowieltje giert langs de band, gevolgd door een dreunende knal. De stilte tussen twee schoten wordt verbroken door kleine knalletjes van andere buren, ook met een carbidbus.
De broers schamperen over dat prutswerk en hun volgende knal overtreft weer de vorige.
Ik loop naar huis terug over het smalle paadje in het donker.
Vlak bij de keukendeur zwiep ik mijn aan een touwtje hangende 'slöttel' tegen de muur.
De druk van de bout in de buis met klappertjes doet deze ontbranden.
De knal haalt het bij lange niet die van carbidgas, maar is voldoende om mijn vader in woede te doen ontsteken.
"Verdommenan, schei der toch met uut!!", brult hij in het duister, terwijl ik de heerlijke kruitdampen opsnuif.