vrijdag 5 augustus 2011

Aardappeleters

Altijd als mijn vader langskwam stelde hij dezelfde vraag: "He'j nog eerpels?".
Hij kon zich niet voorstellen dat je met spaghetti of rijst ook in leven kon blijven, de aardappel moest, elke dag. Terugdenkend zie ik hem kwistig strooien op de verse, ingekuilde aardappels met een wit poeder tegen
het kienen, Aldrin heette het. Ergens in mijn lichaam moet een flinke hoeveelheid van dat DDT-achtige middel zitten. Intussen aten wij gewoon door van de oude voorraad, want die moest eerst op.

In de lauwe septemberavond zit een boerenfamilie aan de koffie op de rand van een akkertje. Ze kijken een beetje voor zich uit, een echt gesprek lijkt er niet gaande. Het werk zit er op, de aardappels zijn gerooid en geraapt.
Het lijkt een voorstelling van de Vlaamse schilder Permeke, dezelfde grauwe kleuren en groezeligheid van de plompe personages. Eén valt mij op, een vervaarlijke, dikke, schortdragende vrouw die met haar mollige armen gekruist wat scheef tegen een kar geleund staat. Zij is meester van de situatie door het schenken van koffie en koek aan de 'arbeiders'.
Terwijl ik voorbij fiets op het klinkerweggetje steek ik routineus een vingertje op, als teken van begroeting en 'goed volk'. Ze beweegt zich niet, maar ik zie het wit van haar achterdochtig meedraaiende ogen oplichten in de avondzon. Ook hier is zij superieur: zij heeft aardappels, ik niet.

Geen opmerkingen:

Over Louis Radstaak

Mijn foto
Lochem, Gelderland, Netherlands
www.louisradstaak.nl