Verschrikkingen

Aan het einde van een zomerdag met striemende regenbuien en rollende donder ga ik naar het stadje B., om een Irish Coffee te drinken, iets waar ik de hele week al zin in heb, mogelijk door de gelijkenis van het weer met dat in Ierland.
Het is koopavond en ik loop even de herenafdeling van een schoenenwinkel in, langs de nieuwe damesmode: lange punten, laarzen met riempjes op de kuiten, bontafzettingen, het lijkt wel of Nederland in Lapland ligt. "Verschrikkelijk" mompel ik.
Ik wandel de winkelstraat uit en zie steeds meer lege panden en stel vast dat B. 'Tote Hose' aan het worden is. Terwijl het zulke schilderachtige straatjes heeft en kanalen met waterlelies.
In een verlaten reisbureau hangt een verbleekt affiche van het Ötzital, daar waar de gelijknamige mummi gevonden is
Bij de kerk staat een herinneringssculptuur aan de Stormramp van 1925: een hulpeloos uitziend meisje met wat gebroken houtwerk erbij. Er vielen drie doden en een hond werd met hok en al de lucht in gezogen. De Ijselschilder Voerman heeft uit de verte de luchten van de cycloon gezien en vastgelegd in angstaanjagende oranjes en blauwzwarten.
In de plaatselijke boekhandel is een tafel uitgestald met weegschaal en ramsj, de prijs is per kilo. Ik vind een bundel Campert met 'Mallebrootjes' en een dikke pil over Menno ter Braak van Michiel Nieuwstadt. Het omslag is niet sterk, maar de titel is prachtig: 'De verschrikkingen van het denken'. De wijzer van de weegschaal blijft staan op 780 gram, bij het afrekenen kan ik niet nalaten te zeggen: "En nu maar hopen op een regenachtige dag!" De boekhandelaar grijnst en monkelt iets passends terug.
In het eetcafé kijk ik aan een tafeltje bij het raam tevreden naar de opgeklaarde avondlucht en de Irish Coffee.
"You can't hurry love", zingen de Supremes boven de bar.
Bij het weggaan stommel ik langs het tafeltje als een stramme oude boer. Of ben ik die al geworden zonder dat ik er erg in had?
Op de terugweg is de hemel hemels geworden, geel, goud en oranje strijken langs grijze wolkenstrepen in een bleekblauwe lucht, Voerman zou er ook lyrisch over geweest zijn.
Tegenover de Lochemse berg is men bezig met de opbouw van de jaarlijkse trekkertrekwedstrijden, zal ik eens zal gaan kijken naar dat vuurspuwend machinaal geweld? Of (alternatief) naar kasteel Nijenhuis gaan en daar in de tuin 'Torquato Tasso' gaan zien?
Thuis probeer ik het gewichtige promovendusproza van Nieuwstadt te begrijpen en krijg al snel hongergevoelens van deze Ter Braak-duider. Natuurlijk is het ook een handicap geen van de essays gelezen te hebben, snob die ik ben.
Mijn geploeter wordt verstoord door de kat die een muis binnen brengt. Ik vloek en tier, jaag de kat naar buiten en de muis op de deel. Dan ga ik naar bed, om verschrikkelijk te dromen.