vrijdag 5 augustus 2011

'The Birds'

Bij het in bed tv kijken in het holst van de nacht valt de stroom uit. Buiten zie ik dat de enige lantaarnpaal in de verte ook niet brandt, dus kan het geen kapotte zekering zijn. Met de zaklamp steek ik hier en daar wat waxinelichten aan en overdenk de situatie. Ik besluit de slaap proberen te vatten en als dat eindelijk gelukt is schrik ik wakker van een hard repeterend geluid.
Het is de televisie die weer in zijn stand-by gaat, het klinkt alsof iemand stuntelig twee losse stroomdraadeinden van duizenden volts aan elkaar knoopt. Het knetteren lijkt op dat van een automatisch wapen, waar militairen wel eens mee oefenen in het bos. De lampjes van de apparatuur gloeien geruststellend op, rood en groen, ik zak weer weg in een volgende slaap.
Weer word ik wakker, nu van een hard bonkend geluid buiten. Het zijn jonge kraaien die hun snavel oefenen op allerlei plekken van het huis. Ze hebben een serie aanvalskreten die klinken als: "één, twee, drie, vier!", oplopend in geluidssterkte. Van slapen komt niks meer, ze zijn door het dolle heen, het lijkt op een scène uit 'The Birds' van Hitchcock. Ik ga in de tegenaanval met handgeklap, verwensingen en het gooien van flinke kiezelstenen uit het grindpad. Eindelijk druipen ze af, net als in de film.
Als het helemaal licht is geworden zie ik dat uit het kelderraampje onder de slaapkamer een hele rand stopverf is weggebikt. Op een ander raam zit een gat in de sponning en zijn er sporen van hun snavels op de ruiten. Ook een spiegel die aan de buitenmuur hangt is bekrast. Het lijkt een serieuze aanval op het huis en zijn bewoners.
Met tang en ijzerdraad maak ik een vogelverschrikker uit een zwarte hark, een groen jack van Greenpeace, een gelige lampenkap als hoofd met daarop een Oranje Indianenhoofdtooi van het WK 2006. Als handen twee rode gummi (linker)handschoenen, een oude miskoop. Winnetou krijgt een strategische plek om zijn werk te doen.

Later op de dag zie ik bij een tankstation een champagnekleurige Austin Healy 3000 staan, eenzelfde auto als in 'The Birds'. De linnen kap is gesloten, ik kan de mensen niet goed zien, maar misschien zijn het Rod Taylor en Tippi Hedren, eeuwig op de vlucht voor vogelachtigen.
Thuiskomend zie ik de kraaien nog net weghippen bij het opperhoofd, ze zijn niet onder de indruk van deze roodhuid met twee linkerhanden. De stilte is dreigend.

Geen opmerkingen:

Over Louis Radstaak

Mijn foto
Lochem, Gelderland, Netherlands
www.louisradstaak.nl